Niet meer

Ik dacht dat je voor altijd
Dus moet je er nog zijn
Ik weet wel dat, maar wil niet dat
Eerder boos dan pijn

Kunnen we nog één keer?
Misschien komt het goed
Ik hou me vast, een hoop
Dingen die het met me doet

Dan sijpelen verdriet en angst
Schuld, onzekerheid
Als ik had, dan zou dat
Over blijft de spijt
Het dondert al zo lang
Het klatert op me neer
Emoties doen na 10 keer slikken
Net zo even zeer

Als dan toch, dan die brok
Er zit niets anders op
Een weg te banen
Een pad te vinden
Een stap, een stap

Laat los, maar ik laat je niet los
Bent daar in m’n gedachtes
Draag trots
De herinneringen
Gonzend van de dingen
Die me naar jou brengen

Ik kan het niet ontkennen
Het missen raakt me diep
Valt moeilijk aan te wennen
Wáárom het zo liep

De wereld aan het rennen
De mijne even stil
Gek hoe niet meer
Juist kan voelen als te veel

Vieren

Gezondheid
Deze dag vandaag
De tijd die er nog rest
Wanneer de zon staat laag

Mensen om je heen
Familie, vrienden buren
Stadsgenoten over straat
Die door de ramen gluren
Bewust even alléén
Doorgebrachte uren

Bomen die al jaren
Vogels, boten varen
Een herinnering, verhalen
Wandeling of fietsen
Wind in de haren
Kunstzinnig wolkendek
Of die zonnestralen

Alles dat je kan
Een helpende hand
Inspiratie van
Of aan je naasten
Koffie en de krant
Een goede nacht
Een knuffel of een kus
Die de pijn verzacht

Moeilijkheden die je draagt
Je onbewuste kracht

Het is zomaar een greep
Dat zijn een paar manieren
Waarmee je op de valreep
Iets kan hebben om te vieren

Bob ter Haar, Stadsdichter

14 december 2024
Opening Rouwen & Vieren kas Wageningen

De kas

In een wereld die bevangen is van Facebook buitenkant
Het liken en sharen van sprookjeslevens
En selfies vol zorgvuldig opgebouwd isolement

Waarin niemand nog zichzelf,
noch de ander kent

Vallen hier, met een paar tranen
Alle muren even weg
Is er ruimte voor het leven
en de pech die daarbij komt kijken

Hoeven we even niks meer te lijken

In al onze gebrokenheid heel
In al onze eenzaamheid
Samen even stil

Hier, in de kas van Rouwen en Vieren
waar we leven en dood met linten versieren
geven we met een lach en een traan
eventjes waarde aan ons bestaan

Andrea de Mooy