
Niet meer
Ik dacht dat je voor altijd
Dus moet je er nog zijn
Ik weet wel dat, maar wil niet dat
Eerder boos dan pijn
Kunnen we nog één keer?
Misschien komt het goed
Ik hou me vast, een hoop
Dingen die het met me doet
Dan sijpelen verdriet en angst
Schuld, onzekerheid
Als ik had, dan zou dat
Over blijft de spijt
Het dondert al zo lang
Het klatert op me neer
Emoties doen na 10 keer slikken
Net zo even zeer
Als dan toch, dan die brok
Er zit niets anders op
Een weg te banen
Een pad te vinden
Een stap, een stap
Laat los, maar ik laat je niet los
Bent daar in m’n gedachtes
Draag trots
De herinneringen
Gonzend van de dingen
Die me naar jou brengen
Ik kan het niet ontkennen
Het missen raakt me diep
Valt moeilijk aan te wennen
Wáárom het zo liep
De wereld aan het rennen
De mijne even stil
Gek hoe niet meer
Juist kan voelen als te veel
Vieren
Gezondheid
Deze dag vandaag
De tijd die er nog rest
Wanneer de zon staat laag
Mensen om je heen
Familie, vrienden buren
Stadsgenoten over straat
Die door de ramen gluren
Bewust even alléén
Doorgebrachte uren
Bomen die al jaren
Vogels, boten varen
Een herinnering, verhalen
Wandeling of fietsen
Wind in de haren
Kunstzinnig wolkendek
Of die zonnestralen
Alles dat je kan
Een helpende hand
Inspiratie van
Of aan je naasten
Koffie en de krant
Een goede nacht
Een knuffel of een kus
Die de pijn verzacht
Moeilijkheden die je draagt
Je onbewuste kracht
Het is zomaar een greep
Dat zijn een paar manieren
Waarmee je op de valreep
Iets kan hebben om te vieren
Bob ter Haar, Stadsdichter
14 december 2024
Opening Rouwen & Vieren kas Wageningen

De kas
In een wereld die bevangen is van Facebook buitenkant
Het liken en sharen van sprookjeslevens
En selfies vol zorgvuldig opgebouwd isolement
Waarin niemand nog zichzelf,
noch de ander kent
Vallen hier, met een paar tranen
Alle muren even weg
Is er ruimte voor het leven
en de pech die daarbij komt kijken
Hoeven we even niks meer te lijken
In al onze gebrokenheid heel
In al onze eenzaamheid
Samen even stil
Hier, in de kas van Rouwen en Vieren
waar we leven en dood met linten versieren
geven we met een lach en een traan
eventjes waarde aan ons bestaan
Andrea de Mooy